(عاشورا) واژه اى است خاطره انگیز که پیوسته ، فداکارى ، شجاعت ، جوانمردى ، ایستادگى در برابر بیدادگرى ، پیروى از رهبر اسلامى و حمایت از دین را به همراه دارد.
(عاشورا) نشانگر حرکت آغاز شده از سوى آدم (علیه السلام ) است که وارث او پرچمداریش را به عهده گرفته و در راه آن ، جان باخته است .
(عاشورا) آیینه تمام نماى فریاد (هیهات منا الذلة ) امام حسین (علیه السلام )است که هیچ سنگى توان شکستن آن را ندارد.
(عاشورا) خورشید فروزانى است که ابرهاى تیره و تار ستم ، هرگز توان پنهان ساختن آن را ندارند.
کلام آخر اینکه : (عاشورا)، پیام آور انقلاب سرخ علوى است که تا ستم و ستم پیشه در جهان وجود دارد، هرگز از جوش و خروش باز نمى ایستد.
معرفى اهل بیت (ع ) و بنى امیه در پیام امام حسین (ع )
حسین بن على (علیه السلام ) در فرازهایى از سخنانش ، اهل بیت پیامبر (صل الله علیه و آله ) و شخص خویش و همچنین بنى امیه را عموما و از میان آنان (معاویة بن ابى سفیان و یزید بن معاویه ) را خصوصا معرفى نموده است که یکى از آثار و ابعاد مهم این معرفى این است که جهانیان متوجه این نکته باشند و این حقیقت را از زبان فرزند رسول خدا (صل الله علیه و آله ) دریابند که انگیزه جنگ و نزاع در میان این دو خاندان و عامل اصلى پدیدآورنده واقعه عاشورا و حادثه کربلا یک انگیزه و عامل شخصى و مادى و یا مقطعى نبوده است بلکه این اختلاف داراءى ریشه عمیق و برخاسته از طرز تفکر دینى و اعتقادى این دو خاندان بوده است که از دوران بعثت پیامبر اسلام در دو جبهه مخالف و با دو هدف متضاد در مقابل هم قرار گرفته بودند.
الف - خاندان پیامبر (ص )
در این خاندان ، وحى و نبوت ، دعوت به توحید و یگانه پرستى و هدایت جامعه به وسیله شخص رسول خدا (صل الله علیه و آله ) تحقق یافت و نگهدارى این هدف بزرگ ، از زیارت و نقصان و از دست برد بیگانگان نیز باید به وسیله عترت او تحقق یابد.
ب - بنى امیه
این خاندان همیشه رقیب و مخالف سرسخت پیامبر (صل الله علیه و آله ) بود و تا فتح مکه و یاءس کامل مشرکین ، در حال جنگ با اسلام و قرآن بوده و در جنگ بدر، احد و احزاب ، نه تنها پرچم کفر به دوش ابوسفیان و معاویه قرار داشت ، بلکه در بعضى از این جنگها، (هند) همسر ابوسفیان نیز به عنوان تقویت روحى و حمایت معنوى از سپاهیان شرک ، به همراه آنان در میدان جنگ حضور مى یافت .
ولى پس از پیروزى اسلام در (جزیرة العرب ) که براى آنان تظاهر به شرک و جنگ علنى وجود نداشت ، این کفر به نفاق مبدل گردید و ظاهرا اسلام را پذیرفتند، اما در باطن امر و در عمل ، همان دشمنى و کینه گذشته با اسلام و قرآن را تعقیب نمودند و آنگاه که معاویه به قدرت رسید، در کنار این نفاق ، ظلم و ستم بر مسلمانان واقعى را به حد اعلى رسانیده و پیروان امیرمؤ منان (علیه السلام ) را به زنجیر کشید و اینک نوبت به فرزند او یزید فاسق رسیده است .
آرى ، حسین بن على (علیه السلام ) در لابلاى پیامها و گفتارهایش ، هم از اهل بیت سخن گفته و هم خودش را معرفى نموده است و هم فساد بنى امیه و دشمنى آنان با اسلام و همچنین ظلم معاویه و فساد و انحراف یزید را برملا ساخته است .
اینک پیامهاى آن حضرت را به ترتیبى که اشاره نمودیم به صورت چند بخش مستقل مى آوریم :
1 - معرفى اهل بیت (ع )
1/1 - انا اهل بیت النبوة و معدن الرسالة و مختلف الملائکة و مهبط الرحمة بنا فتح الله و بنا ختم .⁽³⁾
((امیر!) ماییم خاندان نبوت و معدن رسالت و محل رفت و آمد فرشتگان و محل نزول رحمت الهى . خداوند، دین و آیین خود (اسلام ) را از خاندان ما شروع کرده ، و آن را با خاندان ما ختم خواهد نمود).
حسین بن على (علیه السلام )این جملات را در پاسخ (ولید بن عقبة ) استاندار مدینه ایراد فرمود، آنگاه که او جریان مرگ معاویه را مطرح کرده و پیشنهاد نمود که آن حضرت طبق دستور (یزید بن معاویه ) با وى بیعت نماید.
2/1 - و نحن اهل بیت محمد (صل الله علیه و آله ) اولى بولایة هذا الاءمر من هؤ لاء المدعین ما لیس لهم و السائرین بالجور و العدوان ⁽⁴⁾
(تنها ما خاندان محمد به حکومت و رهبرى جامعه ، شایسته و سزاواریم نه اینان (بنى امیه ) که به ناحق مدعى این مقام هستند و همیشه راه ظلم و فساد و راه دشمنى (با دین خدا) را در پیش ‍ گرفته اند).
این جملات بخشى از خطبه حسین بن على (علیه السلام )است که در منزل (شراف ) پس از نماز عصر به حاضرین از اصحاب خویش و سپاهیان (حربن یزید ریاحى ) ایراد فرمود.
3/1 - اللهم انى احمدک على ان اکرمتنا بالنبوة و علمتنا القرآن و فقهتنا فى الدین و جعلت لنا اسماعا و آبصارا و افئدة و لم تجعلنا من المشرکین ⁽⁵⁾.
(خدایا! سپاسگزار تو هستم که بر خاندان ما نبوت را کرامت بخشیدى و قرآن را بر ما آموختى و ما را با آیینت آشنا نمودى و بر ما گوش (حق شنو) و چشم (حق بین ) و قلب روشن عطا فرمودى . و سپاسگزار تو مى باشم که ما را از گروه مشرک قرار ندادى ).
این جملات هم بخشى از خطبه آن حضرت است که در (شب عاشورا) براى اهل بیت باوفا و یاران با صفایش ایراد فرموده است .
4/1 - اللهم انا اهل بیت نبیک و ذریته و قرابته فاقصم من ظلمنا و غصبناک حقنا انک سمیع قریب . ⁽⁶⁾
(خدایا! ما خاندان پیامبر تو و فرزندان و قوم و عشیره او هستیم ، کسانى را که بر ما ستم نمودند و حق ما را غصب کردند، ذلیل کن ، تو که بر دعاى بندگانت شنوا و بر آنان از همه نزدیکتر هستى ).
امام ، این جمله را که مشتمل بر دعا و نفرین است ، در روز عاشورا آنگاه ایراد فرمود که در طى سخنرانى مفصل ، مردم کوفه را نصیحت و موعظه نمود، ولى مواعظ و نصایح فرزند پیامبر (صل الله علیه و آله ) در دلهاى سخت تر از سنگ آن مردم مؤ ثر واقع نگردید؛ زیرا آنان از شنیدن کلام امامى که به حق سخن مى گوید اءبا و امتناع داشتند و خود را آماده جنگ و رسیدن به زخارف دنیا کرده بودند.
5/1 - وکنا اهله و اولیاءه و اوصیائه و ورثته و احق الناس ‍ بمقامه فى الناس ... و نحن نعلم انا احق بذلک الحق المستحق علینا ممن تولاه ⁽⁷⁾
(و ما خاندان پیامبر و اولیا و اوصیاى او و وارثان بحق و شایسته ترین افراد نسبت به مقام او، در میان امت هستیم ... و ما مى دانیم که شایسته این حق (حکومت ) بودیم نه کسانى که آن را به ناحق به دست گرفتند).
این دو جمله فرازهایى از نامه حسین بن على (علیه السلام ) است که از مکه به سران مردم بصره نگاشته اند، ما متن مشروح این نامه را در کتاب (سخنان حسین بن على (علیه السلام )) نقل نموده ایم .
2 - معرفى حسین بن على (ع )
1/2 - السلام علیک یا رسول الله انا الحسین بن فاطمة فرخک و ابن فرختک و سبطک الذى خلقتنى فى امتک ⁽⁸⁾

(سلام بر تو یا رسول الله ! من حسین ، فرزند فاطمه و پرورش یافته آغوش تو و آغوش دخترت هستم که براى هدایت جامعه ، جانشین خود قرار داده اى ).
این جمله از فرازهاى اولین زیارتى است که حسین بن على (علیه السلام ) پس از آنکه تصمیم گرفت از مدینه به سوى مکه حرکت کند، قبر جدش رسول خدا را زیارت و در موضوع مهمى که به عنوان وظیفه مبارزه با یزید بر او متوجه گردیده است ، از آن حضرت استمداد کند.
2/2 - اللهم هذا قبر نبیک محمد (صل الله علیه و آله ) و انا ابن بنت نبیک و قد حضرنى من الامر ما قد علمت ⁽⁹⁾ .
( خدایا! این قبر پیامبر تو محمد است و من فرزند دختر پیامبر تو هستم اینکه براى من امرى رخ داده است که خودت از آن آگاهى ).
و این فراز از زیارت دوم آن حضرت ، در آستانه حرکت از مدینه مى باشد.
3/2 - فانا الحسین بن على و ابن فاطمة بنت رسول الله ... ⁽¹⁰⁾
((مردم !) من حسین فرزند على و فرزند فاطمه ، دختر پیامبر خدا هستم .)
این معرفى ، جزء فرازهایى از سخنرانى آن حضرت در منزل (بیضه )⁽¹¹⁾ است که متن مشروح آن در کتاب (سخنان حسین بن على ) آورده ایم .
4/2 - ایها الناس ! انسبونى من انا، ثم ارجعوا الى انفسکم و عاتبوها، وانظروا اهل یحل قتلى و انتهاک حرمتى ، الست ابن بنت نبیکم وابن وصیه وابن عمه و اول المؤ منین بالله و المصدق لرسوله بما جاء من عند ربه ، اولیس حمزة سیدالشهداء عم ابى ؟ اولیس جعفر الطیار عمى ، اولم یبلغکم قول رسول الله لى ولاخى : هذان سید شباب اهل الجنة ...؟ ⁽¹²⁾
(اى مردم ! نسب مرا بگویید که من چه کسى هستم ، پس به خود آیید و خویشتن را ملامت کنید و ببینید آیا کشتن من و درهم شکستن حرمت حریم من براى شما روا و جایز است ؟ و آیا من فرزند دختر پیامبر شما نیستم ؟ و آیا من فرزند وصى و پسر عم پیامبر شما و فرزند اولین کسى که ایمان آورد، نیستم ؟ و آیا من فرزند اولین کسى که رسالت پیامبر را تصدیق نمود، نیستم ؟ آیا حمزه سیدالشهداء عموى پدر من نیست ؟ آیا جعفر طیار عموى من نیست ؟ آیا گفتار رسول خدا را شنیده اید که درباره من و برادرم فرمود: این دو، سرور جوانان بهشتند...).
5/2 - افتشکون انى این بنت نبیکم ، فوالله ما بین المشرق و المغرب ابن بنت نبى غیرى فیکم ولا فى غیرکم ⁽¹³⁾
(اى مردم ! آیا در این واقعیت شک دارید که من فرزند دختر پیامبر شما هستم ؟ به خدا سوگند! نه در میان مشرق و مغرب و نه در میان شما و غیر شما، فرزند پیامبرى بجز من وجود ندارد).
این دو فراز، از جمله فرازهاى اولین سخنرانى مشروح حسین بن على (علیه السلام ) است که در روز عاشورا ایراد فرموده است .
6/2 - فلعمرى ما الامام الا العامل بالکتاب و الآخذ بالقسط والداین بالحق والحابس نفسه على ذات الله ⁽¹⁴⁾
(به جانم سوگند! امام به حق و پیشواى راستین کسى است که به کتاب خدا عمل کند و راه عدل را پیشه خود سازد و ملازم حق بوده و وجود خویش را وقف و فداى فرمان خدا کند).
این جمله را حسین بن على (علیه السلام ) در ضمن نامه اى که در پاسخ نامه ها درخواستهاى مکرر مردم کوفه نگاشت و به وسیله مسلم بن عقیل ارسال داشت ، مرقوم فرموده است و در ضمن ، خودش را با این اوصاف معرفى نموده است .
.